Intensywne słońce. Wszechobecny upał i spiekota. Znieruchomiałe powietrze. Na leżaku półnaga kobieta. Zmysłowa, smukła i opalona. Nie zawsze widać jej twarz, brak jest wyrazistej mimiki, czy gestykulacji. Trudno nawiązać z nią kontakt wzrokowy. Wydaje się jednak, że każdy centymetr malowanego ciała, to wynik żmudnego dochodzenia do finału, w którym otwiera się sens obrazu. Postać przybiera swobodną, zalotną, a czasem dekadencką pozycję. Istnieje jakieś dziwne napięcie pomiędzy jej obecnością, a przestrzenią wokół, która wydaje się być jałową pustką.
To portret całej scenerii. Zredukowany do minimalistycznych figur geometrycznych. Innym razem zawierający ledwie kilka drobnych rekwizytów: palma, samotne krzesło, rozpięte parasole, fragment futurystycznego budynku. Schody prowadzące wprost w głębinę.
Bezruch obrazu sprawia, że zaczynamy domagać się bodźców, wyobrażamy sobie szczegóły, dopowiadamy historię, puszczając wodze fantazji. Coraz dokładniej przyglądamy się dziełu, by zadowolić się wreszcie drobiazgami. Pięknem kropli wody.
Analogiczne barwy w odcieniach ultramaryny, bladych fioletów i pudrowych róży, współgrają z opisem tego świata i tworzą jego nierealną aurę. Tonacja barw pozwala rzeczywistości ujawnić się na płótnie, dostarczając prawdziwie zmysłowych doznań. Sam kolor natomiast, jako zjawisko psychofizyczne, niesie ze sobą poetycki obraz pojęć abstrakcyjnych takich jak irracjonalność, zmysłowość, czy fantazja. Niebieski to ciemność osłabiona przez światło(2).  Bardzo ważne jest światło. Jaskrawe i przytłaczające. Jest impresją mieniącą się w lustrze wody. Jego wrażenie zaciera ostrość kształtów. Krótko leżące cienie puchną barwami błękitu.
Południe.
Z obrazu bije gorąc i kojąca cisza.